11 سپتامبر، ساختار نظام بین الملل و هژمونی آمریکا

در فرایند شکل گیری و قوام ماهیت روابط بین الملل ، حوادث به خودی خود فاقد اهمیت وویژگی اند. آنچه حوادث را برجستگی می دهد، روند جایگزین شدن قالب های فکری ،چارچوب های متحول شده و سیاست های برخاسته از نظم در حال پاگیری با نگرش ها، ساختارهاو عملکردهای برخاسته از نظم در حال زوال است . در این فرایند کشوری تعیین کننده ماهیت وجهت گیری نظم نوین است که دارای قدرت «به مفهوم کنترل بر تفکر و فعالیت دیگر افراد»باشد. داشتن قدرت این توانایی را ایجاد می کند که نتایج مورد نظر پدید آید. بازیگر در صحنه بین المللی هنگامی به این مهم دست می یابد که «امکانات تکنولوژیک و نیروهای سیاسی به گونه ای وسیع تر با یکدیگر سازگار بشوند.» سازگاری فناوری و سیاست به مفهوم همسانی جهت گیری های ارزشی این دو است و بی تردید در سیستم بین المللی کشوری به موقعیت برتردست خواهد یافت که این همسانی بر اساس ارزشها و معیارهای آن باشد. این شرایط زمینه های لازم را برای دست یابی به یک مجموعه از اهداف مشترک فراهم می کند. این بدان معنا است که باتغییر در محیط بین الملل ، سیاستها نیز تغییر می کند تا تامین منافع با توجه به واقعیات جدید انجام پذیرد، واقعیاتی که متاثر از شرایط بین الملل هستند و در آن «برتری دولت به عنوان سیاستگذار تاآینده قابل پیش بینی تداوم خواهد داشت .» این واقعیات جدید چیزی نیستند جز تثبیت وتقویت چارچوب های حاکم بر روابط بین الملل در دهه گذشته ، که امروز توجیه ایدئولوژیک یافته اند.